De eerste weken in Zuid-Afrika

Hoihoi! 

Ga je een blog bijhouden? Deze vraag kreeg ik van een aantal mensen dus hier is hij dan, mijn eerste blog 😉.

Momenteel volg ik de minor internationalisation. Ik heb eerst 6 weken voorbereiding gehad en nu is het daadwerkelijk zo ver en zit ik al meer dan een week in het mooie Zuid-Afrika. 

We hadden een week voor onze stage begon dus hebben al wat dingen van de stad kunnen zien. We hebben de Tafelberg beklommen, de stad verkend en zijn naar het strand geweest.

Een week later moesten we er toch aan geloven en was de vakantie over. We lopen stage bij het St. Joseph’s home. Dit is een non-profit organisatie die zich inzet voor kinderen tussen de 0 en 18 jaar. Afgelopen maandag ben ik begonnen op afdeling Daisy. Dit is een afdeling voor kinderen van 0 tm 4 jaar. De kinderen zijn daar vooral voor behandeling van HIV, TBC en ondervoeding. Verder zijn er kindjes die niet naar huis kunnen om sociale redenen, bijvoorbeeld huiselijk geweld of een te onveilige buurt.

We mochten kiezen naar welke afdeling we wilden en ik koos voor Daisy. Ik kwam de afdeling op en ik werd meteen geknuffeld door verschillende kindjes. Mijn eerste gedachte was dat ik alle kindjes mee naar huis wilde nemen want ze zijn zo ontzettend schattig. Later toen ik de echte afdeling op kwam zag ik al vrij snel dat er ook zeker erg zieke kindjes liggen. Een van de eerste kindjes die mij opviel was een kindje waarbij het gezichtje helemaal vervormd was. Ik kreeg meteen een brok in mijn keel en realiseerde dat deze kinderen hier natuurlijk met een reden zijn. Zo licht er ook een meisje die doof en blind is, om het nog erger te maken heeft een arts een fout gemaakt en moest haar handje geamputeerd worden. Als je haar op haar buikje kriebelt reageert ze door te lachen en dat is het liefste lachje wat ik ooit heb gezien. Tegelijkertijd vraag ik me af wat voor toekomst dit meisje heeft als je doof en blind geboren bent in Zuid-Afrika. 

De eerste dag had ik al de nodige struggles. Zo werd er gevraagd of ik iemand eten kon geven via een PEG-sonde. Ik zag een soort lange buis met een soort trechter en ze vroeg of ik dat kon doen. Ik had geen idee hoe ik dit moest doen, de nurse deed het voor en daarna mocht ik het volgende kindje doen. Ze nam de spullen mee en liep naar het volgende bedje, zonder iets schoon te maken. Ze gaf mij de spullen en zei dat ik het nu mocht doen. Ik keek haar een beetje vragend aan maar heb het uiteindelijk wel gedaan. Na dat kindje gaven we nog 2 anderen voeding via dezelfde materialen zonder ze schoon te maken en daarna werd het ‘schoongemaakt’ door warm water over en door de buis te doen. Als dat nog niet gek genoeg was gingen we na de lunch de baby’s wassen. Ik had nog nooit een ‘nappie’ verschoond of een kindje gewassen maar dat was nog niet het ergste. Ik kreeg één doek om alle kindjes mee te wassen 😳. Ik moest deze dingen even verwerken en de volgende dag kwam ik om 8:00 uur binnen met goede moed. Op dat moment waren ze bezig met de medicatie. Ze hadden 2 spuiten waar ze de medicatie mee optrokken om het zo vervolgens aan het kindje te geven. Er stond een bakje water op de tafel waar ze de spuit mee schoonmaakten om vervolgens (andere medicatie) op te trekken en aan een ander kindje te geven. Ik had net een kindje medicatie gegeven en kwam terug naar de nurse. Ze vroeg of ik een kindje met PEG-sonde medicatie wilde geven. Ik stemde ermee in en vroeg welke spuit ik daarvoor kon gebruiken. Ze antwoordde dat ik de spuit in mijn hand kon gebruiken. Dus heb ik de spuit in het water ‘schoongemaakt’ en daarna de medicatie gegeven. De volgende dag mocht ik de medicatie geven. Er stond een medicatie kar waar alles door elkaar stond, ook kon ik amper lezen wat er in de medicatie klapper stond. Maar mijn eerste week heb ik overleefd 💪🏻.

Tot zo ver mijn eerst ervaringen in Kaapstad, see you next time 😉.

Liefs,

Floor